احتشام نامه

حمد و ثنا از لبم سزای خدا شد
هستی و موجود هر چه هست فنا شد
کودک خرد خرد کجا و کمالش
او متعالی و بی نظیر و تعالی
در خور پندار نیست ذات و صفاتش
رو تو ایا بنده عبد پاک خدا شو
بنده چکارش بکار داور یکتا
دست تولا بزن به درگه پاکش
خالق امکان زکار بنده چه سودش
عشق اگر خواهی احتشام به خالق

غیر خدا هر چه در دل است رها شد
غیر وجودش که باقی است و بقا شد
مرتبت او کجا و عقل کجا شد
واحد و یکتا و داور است و خدا شد
واقف اسرار این و آن و اعلا شد
غیر از این گر شدی خطای خطا شد
گر که چنان شد ز راه عشق جدا شد
خالق هستی ز بنده زود رضا شد
بنده نیاز است به درگهش چو گدا شد
درگه او پاک عشق پاک سزا شد